ΚΑΡΑΒΙΑ ΤΕΧΝΗΣ...ΔΕΝΟΥΝ ΣΤΟ “ΙΣΟΓΕΙΟ”

(εφημερίδα "Φιλελεύθερος" Τρίτη 21 Μαΐου 2019/Arts Life)

Έκθεση  ΚΑΡΑΒΙΑ ΤΕΧΝΗΣ...ΔΕΝΟΥΝ ΣΤΟ “ΙΣΟΓΕΙΟ”

Σε έναν κόσμο μυσταγωγίας μεταφέρει το κοινό ο Δημήτρης Μανίνης μέσα από τα έργα του στην Κηφισιά

                               ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΥΛΩΝΑ

Σε μια διαδρομή που μετρά, σχεδόν, μισό αιώνα δημιουργίας,

το έργο του Δημήτρη Μανίνη είναι σπαρμένο στην τέχνη, στην ιστορική έρευνα και την

αρχαιογνωσία ώς τις παρυφές της νευροανατομίας.

 Καλλιτέχνης σεμνός, «αποσυνάγωγος» όπως ο ίδιος παίζοντας χαρακτηρίζει τον εαυτό του, ο Μανίνης σίγουρα δεν υπήρξε άνθρωπος της εποχής μας, στον βαθμό που το μέτρο της κρίνεται στις απαιτήσεις της άκρας εξειδίκευσης. 

Αυτός ο βαθιά ουμανιστής καλλιτέχνης άντλησε τη γνώση, όχι απλώς για τη χαρά της έρευνας, αλλά με την ευγενή φιλοδοξία να τη μεταγράψει στην τέχνη, σαν απόσταγμα ζωής.

Και τη διύλισε στη ζωγραφική, έχοντας πάντα στο κέντρο της τον άνθρωπο. 

Σαν αναχωρητής, έστησε μαζί με τη γυναίκα του, την κεραμίστρια Ευαγγελία Μαρίνου, μια προσωπική

«Αρκαδία», το εργαστήρι τέχνης Eroterra στο Ανατολικό Πήλιο, στην Τσαγκαράδα, όπου λειτουργεί ώς σήμερα. Μέρος από έναν κόσμο μυσταγωγικό, μας μεταφέρει ο Μανίνης στον χώρο τέχνης «Ισόγειο» (Αγ. Δημητρίου 14, Κηφισιά) έως το τέλος Μαΐου.

                                                          ΦΙΓΟΎΡΕΣ ΚΑΙ ΚΑΡΆΒΙΑ

«Λόγος Εσώτερος» τιτλοφορείται η έκθεση, καλύπτοντας ένα αντιπροσωπευτικό κομμάτι του έργου του Μανίνη, με φιγούρες και καράβια. Ζωγραφικά και γλυπτά έργα συνθέτουν μια πρόταση προσωπική, δοσμένη με εξπρεσιονιστικά χαρακτηριστικά.

 «Με αφορούν οι άνθρωποι, δεν μ' ενδιαφέρει ένα σύμπαν χωρίς ανθρώπους», εξηγεί ο ίδιος.

«Είναι υπαρκτοί χαρακτήρες. Βλέπω τον πυρήνα τους, την ιστορία και τα πάθη τους. 

Οι άνθρωποι ασυνειδήτως αναζητούν τον μύθο, πολύ περισσότερο σήμερα που οι κοινωνίες απογυμνώνονται από συναισθηματικού τύπου λειτουργικά εφόδια.

 Η εικαστική μου γλώσσα ελπίζω ότι είναι αυθύπαρκτη, ξεπερνώντας τις αρχικές επιρροές στερεότυπα, επειδή εδώ και πολλά χρόνια έχω λάβει επαφή με τον πυρήνα μου»,

 ομολογεί ο δημιουργός, που επιχειρεί μια ζωγραφική απογυμνωμένη από τα συνήθη ή τα φτιασίδια που κολακεύουν τον θεατή.

 Γι’ αυτό και οι μορφές του είναι, συνήθως, γεμάτες πόνο, ιδωμένες κάτω από την υπαρξιακή τους αγωνία, ακόμη και όταν παρατίθενται ως ζευγάρια.

ΚΑΡΑΒΙΑ ΤΕΧΝΗΣ ΔΕΝΟΥΝ ΣΤΟ ΄΄ΙΣΟΓΕΙΟ΄΄

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Δ.ΜΑΝΙΝΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ΄΄ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ΄΄

΄΄Σκοπός η αφύπνισή μας΄΄

Συνέντευξη του Δ. Μανίνη στην δημοσιογράφο Αλίκη Κοτζιά για την εφημερίδα ΄΄Ελεύθερος Τύπος΄΄ (17/05/2019)

Mε «Λόγον Εσώτερον» ο εικαστικός
∆ημήτρης Μανίνης κάνει δυναμική επανεμφάνιση στα καλλιτεχνικά δρώμενα και παρουσιάζει ένα αντιπροσωπευτικό μέρος του έργου του σε μια σημαντική αναδρομική έκθεση.

Ο γνωστός και ως «δάσκαλος» στους εικαστικούς κύκλους, λόγω της μακροχρόνιας σχέσης του με τη διδασκαλία και την αναζήτηση νέων ταλέντων, εκθέτει έργα ζωγραφικής και γλυπτικής, ύστερα από πολύ καιρό σιωπής και εσωτερικής αναζήτησης.

Με αφορμή τη νέα έκθεση ζωγραφικής
και γλυπτικής, ο ζωγράφος, γλύπτης και
συγγραφέας ∆ημήτρης Μανίνης, ο οποίος
προτιμά να απομονώνεται για μεγάλα δια
στήματα στο Πήλιο, δηλώνει στον Ελεύθερο
Τύπο ότι «σκοπός της έκθεσης ζωγραφικής
και γλυπτικής είναι η αφύπνισή μας.

Ο καλλιτέχνης ερευνά και εξελίσσεται ασταμάτητα, απόδειξη αποτελεί το πολύπλοκο και ευρύ έργο του.

Κάθε φορά στο πλαίσιο της έρευνάς του αναγεννάται και επανεφευρίσκει τον εαυτό του» και μας παροτρύνει να πράξουμε το ίδιο.

Σε παλαιότερη συνέντευξη, ο ίδιος είχε αναλύσει το λόγο της καλλιτεχνικής του ύπαρξης: «Ζωγραφίζω κυρίως την ανθρώπινη περιπέτεια, γι’ αυτό και ανεξαρτήτως ζωγραφικής περιόδου τα έργα μου διαθέτουν έντονα εξπρεσιονιστικά στοιχεία. 

Ακόμα κι όταν ζωγραφίζω τοπία, επιλέγω εκείνα στα οποία έχει εγγραφεί ο ανθρώπινος ιδρώτας
και έχει διαμορφώσει το τοπίο. 

Η φύση συνιστά τον θρίαμβο του τυχαίου, αντιθέτως προς τον άνθρωπο που προσπαθεί να προβλέψει και να οργανώσει συνθήκες που διασφαλίζουν κατά το δυνατόν την παρούσα και μελλοντική του επιβίωση». Ο δάσκαλος, καθώς διδάσκει, διδάσκεται από τους σπουδαστές

Ο ∆ημήτρης Μανίνης έχει σημαντική παρουσία στην τέχνη και απολαμβάνει μεγάλης αναγνώρισης στο εξωτερικό. Είναι όμως καλλιτέχνης και δάσκαλος ταυτόχρονα. 

Οπως λέει, «ο δάσκαλος, καθώς διδάσκει, διδάσκεται από τους σπουδαστές του».
Από το 2001 που ξεκίνησε να διδάσκει στο Κολλέγιο Αθηνών, δεν έχει σταματήσει να έχει επαφή με ομάδες σπουδαστών, απολαμβάνοντας με ευχαρίστηση κάθε φορά την ανακάλυψη νέων ταλέντων. 

Το μάθημά του «Εικαστικά Παίγνια» έχουν παρακολουθήσει όλα τα προηγούμενα χρόνια εκατοντάδες μαθητές. Τα έργα του ∆. Μανίνη έχουν λάβει διθυραμβικές κριτικές στη Ιταλία, όπου
ο καλλιτέχνης έχει κάνει εκθέσεις. Αν και ο ίδιος δηλώνει εκτός μηχανισμών, έχει κάνει
έκθεση στο Τορίνο, καθώς και στην Μπιενάλε της Βενετίας, χωρίς μάλιστα να το προσπαθήσει πολύ ο ίδιος, αφού τον προσκάλεσε το διεθνές ίδρυμα εικαστικών Antonio dal Ponte για να εκθέσει τα έργα του.

Ο γνωστός τεχνοκριτικός-σημειολόγος Χάρης Καμπουρίδης, μέλος της Academia Europaea, παρουσίασε τη βραδιά των εγκαι-νίων το έργο του ∆ημήτρη Μανίνη στην έκθεση που ξεκίνησε την Πέμπτη στο «ΧώροΤέχνης ΙΣΟΓΕΙΟ», στην Κηφισιά.

Ο κ. Καμπουρίδης τονίζει στην κριτική του για τον ζωγράφο-γλύπτη ∆ημήτρη Μανίνη:
«Ακρως εξατομικευμένη, ισχυρή και γοητευτική στην αφήγησή της η ζωγραφική του ∆ημήτρη Μανίνη. 

Ηταν μια από τις πρώτες μου κριτικές που δημοσίευσα πριν από 45 χρόνια, καθώς με συνεπήρε ο συμβολισμός και η μυστική ζωή των μορφών στα έργα του. Εξελισσόμενος έκτοτε συνεχώς ο ζω-
γράφος, ουσιαστικά όμως ο ίδιος στον εικαστικό κόσμο του, πάντα μεταξύ ποιητικής και μαγικής ματιάς στα οράματα που απεικονίζει, αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο για τη σύγχρονη ελληνική τέχνη, μέσα κι έξω από το κεντρικό ρεύμα της συλλογικής εικαστικής
μας ιστορίας».

Ο Ψυχαναλυτής, ψυχίατρος και συγγραφέας Νίκος Σιδέρης γράφει για τον Δημήτρη Μανίνη :Διανοητής και χειρώνακτας. Οραματιστής του φασματικού και φυσικός επιστήμονας. Εύρυθμος λειτουργός του χαώδους και παιγνιώδης χειριστής των νόμων. Αλχημιστής των λέξεων που μεταμορφώνει σε αφήγηση, πλάστης πρωτόφαντων εικόνων με υλικό την πιο κοινή μας εμπειρία ̶ πρόσωπα, πλεούμενα... Μαθητής της Φύσης και της Γνώσης, δάσκαλος της Καλής Μορφής και της αυστηρότητας του νου. Επιστήμονας, αισθητής, καλλιτέχνης, μάστορας. Μονάζων ως προς την ιδιοπροσωπία του, φίλος σεβαστικός, ανοιχτός στους απλούς ανθρώπους. Ελληνικός και Οικουμενικός.
Τα έργα του πολύπτυχα, πολυπλόκαμα, πολύχρωμα, στέρεα και ανοιχτά. Λεπτοφυής αδρότητα, ρέουσα αναλογία, ζυγισμένη δομή, πνοή απόλαυσης.

Όλβιοι όσοι τον συνάντησαν και όσοι θα τον συναντήσουν.
Αν κάποιος αναζητά την καθολική ενότητα του πνεύματος, η πιθανότητα να συναντηθεί με κάποια από τις εκφάνσεις του Δημήτρη αυξάνεται εκθετικά.

Με εμπιστεύθηκε, εδώ και χρόνια. Τον τιμώ, τώρα και πάντα.»
Νίκος Σιδέρης- Ψυχίατρος, ψυχαναλυτής και συγγραφέας

ΑΛΙΚΗ ΚΟΤΖΙΑ

Γλυπτική-Παλινδρομώντας ανάμεσα στις 2 και 3 διαστάσεις.....

Αλήθειες αναζητούσα, επί ματαίω, ώσπου κατέληξα ότι αν υπάρχει κάτι τέτοιο, δηλαδή κάτι που δεν προέρχεται από θεωρητική κατασκευή, αυθεντικό, εντοπίζεται στην περιοχή των παθών.

Κι επειδή τα τελευταία είναι υπόθεση του σώματος, θεωρώ, πως οι μοναδικές αλήθειες βρίσκονται στην σωματικότητα. Μπροστά στην σχέση που αναπτύσσει το σώμα ως προς το γλυπτό, η αντίστοιχη της ζωγραφικής, μοιάζει με θεωρητική κατασκευή......

Λόξα λοιπόν είχα με τα γλυπτά, και το 1986 βρέθηκα στο εργοστάσιο κεραμικών κάποιου που είχε πίνακές μου. Τον παρακάλεσα να μου δώσει "λίγο πηλό", και κείνος, μου απέστειλε στο εργαστήρι μου 4 τόνους ! Ενθουσιασμός και μετά η κατάπτωση.

Το υλικό ήταν "νεκρό", καθώς, για την δουλειά τους, το είχαν βομβαρδίσει με υπέρθερμο ατμό, με αποτέλεσμα αν απωλέσει το μέγιστο προσόν του, την υπέροχη πλαστικότητά του.........

Μετά από 25 χρόνια, κι αφού μελέτησα τα κεραμικά υλικά μαζί με την Ευαγγελία Μαρίνου, -χρειάστηκε να ξεπεράσουμε δυσκολίες πολλές, κατ αρχήν ορολογίας, καθώς εκείνη προερχόταν από σπουδές στην τεχνολογία υλικού ενώ ο ίδιος από Φυσική και Χημεία- αποτόλμησα το πρώτο μου γλυπτό.....


Τότε ανήλθε στην επιφάνεια η υπόθεση της σωματικότητας που προανέφερα, και αν η ζωγραφική διασωζόταν, οφειλόταν στο ισχυρότερο των εργαλείων της, το Χρώμα......

Ηδονίστηκα λοιπόν και ψυχαγωγήθηκα από τότε πλείστες όσες φορές, καθώς, έβλεπα τις φιγούρες των δύο διαστάσεων να αποχτούν υπόσταση στον χώρο.

 Και μετά από αυτό, και πάλι στις δύο διαστάσεις που εμπλουτίζονταν από την γνώση της σωματικότητας.....

Τα γλυπτά, είναι μικρών διαστάσεων, (ύψος μεταξύ 45 έως 90 εκατοστά), από κεραμικό υλικό υψηλής θερμοκρασίας με μέταλλα, και "ντυμένα με σμάλτα που παρασκευάσαμε στο εργαστήρι Eroterra..... Το ίδιο και όσα φέρουν σμάλτο Raku......

Δ.Μ

Έκθεση Ζωγραφικής Δ. Μανίνης «Λόγος Εσώτερος»

Εγκαίνια: Πέμπτη 16 Μαίου 2019, 20:00
Διάρκεια: έως 31 Μαίου 2019

Διεύθυνση: Χώρος Τέχνης ΙΣΟΓΕΙΟ, Αγ. Δημητρίου 14, Κηφισιά, τηλ. 6973388620

Με Πίνακες και γλυπτά του Δ. Μανίνη

Επιμέλεια έκθεσης: Τζίνα Δελλασούδα εικαστικός – επιμελήτρια

Ο Χώρος Τέχνης ΙΣΟΓΕΙΟ με ιδιαίτερη χαρά θα παρουσιάσει ένα αντιπροσωπευτικό μέρος του εικαστικού έργου του Δημήτρη Μανίνη από τις Πέμπτη 16 Μαΐου μέχρι την Παρασκευή 31 Μαΐου. 

Για το έργο του καλλιτέχνη, το βράδυ των εγκαινίων  

θα συνομιλήσει ο ίδιος με τον τεχνοκριτικό-σημειολόγο Χάρη Καμπουρίδη, τον δημοσιογράφο Δημήτρη Στάμου και την ηθοποιό - ζωγράφο Ελένη Βλασταρά. 

Σκοπός της έκθεσης ζωγραφικής και γλυπτικής με τίτλο «Λόγος Εσώτερος» είναι η αφύπνισή μας. 

Ο καλλιτέχνης ερευνά και εξελίσσεται ασταμάτητα, απόδειξη αποτελεί το πολύπλοκο και ευρύ έργο του. 

Κάθε φορά στο πλαίσιο της έρευνάς του αναγεννάται και επανεφευρίσκει τον εαυτό του και μας παροτρύνει-εμπνέει να πράξουμε το ίδιο.

Χ. Καμπουρίδης

“...Άκρως εξατομικευμένη, ισχυρή, επιμονή και γοητευτική στην αφήγηση της η ζωγραφική του Δημήτρη Μανίνη. 

Ήταν μια από τις πρώτες μου κριτικές που δημοσίευσα πριν 45 χρόνια, καθώς με συνεπήρε ο συμβολισμός και η μυστική ζωή των μορφών στα έργα του. 

Εξελισσόμενος έκτοτε συνεχώς ο ζωγράφος, ουσιαστικά όμως ο ίδιος στον εικαστικό κόσμο του, πάντα μεταξύ ποιητικής και μαγικής ματιάς στα οράματα που απεικονίζει, αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο για την σύγχρονη ελληνική τέχνη, μέσα κι έξω από το κεντρικό ρεύμα της συλλογικής εικαστικής μας ιστορίας.”

                     Χάρης Καμπουρίδης τεχνοκριτικός-σημειολόγος, μέλος της Academia Europaea

«Ο Δημήτρης Μανίνης είναι δείγμα ανθρώπου που δεν θα έπρεπε να σπανίζει στους τόπους και τους καιρούς που ζούμε.
Διανοητής και χειρώνακτας. Οραματιστής του φασματικού και φυσικός επιστήμονας.

 Εύρυθμος λειτουργός του χαώδους και παιγνιώδης χειριστής των νόμων.

 Αλχημιστής των λέξεων που μεταμορφώνει σε αφήγηση, πλάστης πρωτόφαντων εικόνων με υλικό την πιο κοινή μας εμπειρία ̶ πρόσωπα, πλεούμενα... Μαθητής της Φύσης και της Γνώσης, δάσκαλος της Καλής Μορφής και της αυστηρότητας του νου.

 Επιστήμονας, αισθητής, καλλιτέχνης, μάστορας. Μονάζων ως προς την ιδιοπροσωπία του, φίλος σεβαστικός, ανοιχτός στους απλούς ανθρώπους. 
Ελληνικός και Οικουμενικός.

 Τα έργα του πολύπτυχα, πολυπλόκαμα, πολύχρωμα, στέρεα και ανοιχτά. 
Λεπτοφυής αδρότητα, ρέουσα αναλογία, ζυγισμένη δομή, πνοή απόλαυσης.

Όλβιοι όσοι τον συνάντησαν και όσοι θα τον συναντήσουν. 

Αν κάποιος αναζητά την καθολική ενότητα του πνεύματος, η πιθανότητα να συναντηθεί με κάποια από τις εκφάνσεις του Δημήτρη αυξάνεται εκθετικά.
Με εμπιστεύθηκε, εδώ και χρόνια. 
Τον τιμώ, τώρα και πάντα.»
                                                     
Νίκος Σιδέρης- Ψυχίατρος, ψυχαναλυτής και συγγραφέας

"Ο Δημήτρης Μανίνης ανήκει στην ιδιαίτερη τάξη των δημιουργών που χτίζουν διερωτώμενοι εναγωνίως για τον τρόπο: Εγκαλεί τις πειθαρχίες που σχηματοποιούν• δοκιμάζεται σε περισσότερες μορφές τέχνης. 

Καλλιτέχνης, συνεπώς, διέντεχνος, ρίχνει γέφυρες μεταξύ τους αλλά και προς τις επιστήμες σε μια τροχιά αναζήτησης της χαμένης ενότητας που έβλεπαν οι Έλληνες πριν τη διαρρήξει η Δύση με την Αναγέννηση.

Ζωγράφος, γλύπτης, συγγραφέας αλλά και ερευνητής της ύλης χημικός, ο Μανίνης διακυβεύεται ακούραστα σε όλες τις μορφές πνευματικής άσκησης που επιλέγει σε μια προσπάθεια που κινείται στο όριο: Φυγή από την κατασταλαγμένη θέαση που θα αποστερούσε τη γοητεία της ριψοκίνδυνης αναζήτησης• δυσπιστία απέναντι στην παγίδα της προοπτικής και τα δεσμά της αναπαράστασης• έλξη προς το παραμύθι και το όνειρο. 

Όνειρο εντούτοις που συχνά διαταράσσει η επαφή με τα κοινωνικά πράγματα όταν τα έργα του σαρκάζουν τις αποστεωμένες ανθρώπινες φιγούρες που παρακολουθούνται από τους δαίμονες τους, συμβολικοί σύντροφοι σιωπηλοί και ζωώδεις. 

Η διάθεση που κυριαρχεί στο έργο του Μανίνη αμφιταλαντεύεται, θερμή και ψυχρή• μεταξύ του συναισθήματος της παιδικής μνήμης και της συγκατάβασης προς το μάταιο. Η αιώρηση όμως πάνω στο κενό ισορροπεί εντέλει ανάμεσα στη σαγήνη και την αποσαγήνευση• αρκούν η υπερβατική τόλμη, η ασυμβίβαστη ειλικρίνεια, η ευαισθησία του βλέμματος.»

Πήλιο, 26.4.2019
Νίκος ΣκανδάμηςΑκαδημαϊκός διδάσκαλος

Γυναίκα στην Ακτή με ζώο και χαρταετούς (2019)

ΓΥΝΑΙΚΑ στην ΑΚΤΗ με ζώο και χαρταετούς.......
Για την εξαιρετική το πάλαι πριν ποτέ υπάρξασα σπουδάστριά μου και τα νυν φίλη καρδιάς, Ν. ΜΠ. με ευχαριστίες για την αδιάλλειπτη συμπαράστασή της.....

΄΄ΠΙΚΡΙΑ΄΄ (2019)

ΠΙΚΡΙΑ.....

περιλαμβάνονται ακόμα και οι ΌΛΒΙΟΙ (αν τελοσπάντων υπάρχουν ακόμα τέτοιοι)

''Η άνοιξη της προσμονής΄΄

(Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Δημήτρη Μανίνη "Θάνατος με τρικυμία" , εκδ. Καστανιώτη 1997)

Φουντώνανε οι καστανιές. τα ρούδια, οι μηλιές, οι κυδωνιές και οι ροδακινιές, ανθοβολούσαν στο βουνό. Xαμηλά στους λόφους πάνω από τη θάλασσα, τα ρείκια, τα μέλεγα, οι δάφνες, οι μυρτιές και οι τρουκιές, παίρνανε το μυαλό τ ανθρώπου καθώς το μελωμένο άρωμά τους κατέβαινε ως το κύμα και έσμιγε με την αρμύρα. 

Τα βράδια, οι λεύτερες κι οι αρραβωνιασμένες άνοιγαν τα παράθυρα διάπλατα για να περάσει ελεύθερα τ αγέρι που έφτανε ως το κρεβάτι τους κατρακυλώντας από τις χιονισμένες κορυφές.

Σήκωναν τότε αργά τα χέρια και παρακολουθούσαν με το θολό τους βλέμμα τις στάλες τού ιδρώτα ν αστράφτουνε κατηφορίζοντας στα λεία μπράτσα τους. 

Άνοιγαν ύστερα όπως σε ικεσία τις παλάμες τους κι έσπρωχναν τις πνοές τ ανέμου πάνω στο κορμί τους για να το αγκαλιάσει η δροσιά. Εις μάτην όμως, γιατί άλλες αγκαλιές, -και πυρωμένες μάλιστα-, ήταν εκείνες που θα έσβυναν την κάψα τους.

Κι όταν χαυνώνονταν απ την τυράννια, ακολουθούσανε τα βήματά τους και γέρναν στο πρεβάζι απέναντι στον πορφυρό δίσκο της σελήνης που σηκωνόταν στον ορίζοντα. Αργότερα, το χρυσαφένιο μονοπάτι τού σεληνόφωτος γεφύρωνε το πέλαγο με το παράθυρό τους. 

Κι αυτές, υπνωτισμένες το ακολουθούσανε με μάτια ορθάνοιχτα, κι έτσι ταξίδευαν σε τόπους γνώριμους από τα όνειρά τους.
Φτάνοντας τα μεσάνυχτα, οι φεγγαροαχτίνες έσπαζαν και σκόρπιζαν στο πέλαγο και γλυκές μελωδίες γλιστρώντας από τα ουράνια πολιορκούσαν το κορμί τους από παντού. Και όταν εισχωρούσαν στην καρδιά τους, τα μάτια άφηναν ελεύθερα τα δάκρυα. Γιατί ήταν αβάσταχτη η νοσταλγία για τον χαμένο παράδεισο που ποτέ δεν είχαν ζήσει και που μιά μνήμη φάντασμα -άγνωστο πώς-, επέμενε να συντηρεί ακέραιη την αίσθησή του στο μεδούλι τής σάρκας τους. Και καθώς βυθίζονταν στη γλυκιά θλίψη, τις ξέφευγε πως μόνον για χαρά ήταν πλασμένες.