Πήλιο, 26.4.2019
Καλλιτέχνης, συνεπώς, διέντεχνος, ρίχνει γέφυρες μεταξύ τους αλλά και προς τις επιστήμες σε μια τροχιά αναζήτησης της χαμένης ενότητας που έβλεπαν οι Έλληνες πριν τη διαρρήξει η Δύση με την Αναγέννηση.
Ζωγράφος, γλύπτης, συγγραφέας αλλά και ερευνητής της ύλης χημικός, ο Μανίνης διακυβεύεται ακούραστα σε όλες τις μορφές πνευματικής άσκησης που επιλέγει σε μια προσπάθεια που κινείται στο όριο: Φυγή από την κατασταλαγμένη θέαση που θα αποστερούσε τη γοητεία της ριψοκίνδυνης αναζήτησης, δυσπιστία απέναντι στην παγίδα της προοπτικής και τα δεσμά της αναπαράστασης,
έλξη προς το παραμύθι και το όνειρο.
Όνειρο εντούτοις που συχνά διαταράσσει η επαφή με τα κοινωνικά πράγματα όταν τα έργα του σαρκάζουν τις αποστεωμένες ανθρώπινες φιγούρες που παρακολουθούνται από τους δαίμονες τους, συμβολικοί σύντροφοι σιωπηλοί και ζωώδεις.
Η διάθεση που κυριαρχεί στο έργο του Μανίνη αμφιταλαντεύεται, θερμή και ψυχρή, μεταξύ του συναισθήματος της παιδικής μνήμης και της συγκατάβασης προς το μάταιο. Η αιώρηση όμως πάνω στο κενό ισορροπεί εντέλει ανάμεσα στη σαγήνη και την αποσαγήνευση αρκούν η υπερβατική τόλμη, η ασυμβίβαστη ειλικρίνεια, η ευαισθησία του βλέμματος.»
