«Η πορεία προς την κατάκτηση της δημιουργικής πράξης προϋποθέτει εργατικότητα»

(Συνέντευξη του Δημήτρη Μανίνη στην εφημερίδα Liberal και την Αναστασία Τσιβγούλη)

Ανάμεσα σε πινέλα, καμβάδες και τη μυρωδιά από νέφτι και λάδι που έχει διαποτίσει το χώρο, επτά νέοι μαθητές ζωγραφικής παρακολουθούν ένα βίντεο κοινωνικού μηνύματος με έντονο το δραματικό στοιχείο. Ενήλικες όλοι, παροτρύνονται από το δάσκαλό τους Δημήτρη Μανίνη να απεκδυθούν εντός της αίθουσας τους καθημερινούς τους ρόλους.

«Συγκινητικό»... «ωραίο»... ακούγεται από δύο μαθητές και αυτόματα, ομογενοποιείται η άποψη και στους υπόλοιπους που έχουν προσδεθεί στην ασφάλεια της αρχικής βεβαιότητας για ένα, ωστόσο, αμφιβόλου ποιότητας θέαμα. Το μάθημα προς την αυτογνωσία και το μοναχικό δρόμο της τέχνης ξεκινά. Πριν πιάσουν το πινέλο, πρέπει να μάθουν να βλέπουν. Μόνο με τα δικά τους μάτια.

«Οι άνθρωποι κατα κανόνα δε διαθέτουν ταυτότητα, δηλαδή, δε διαθέτουν "είναι". Στη θέση του υπάρχουν διαστρωματώσεις από στερεότυπα. Δουλειά μου είναι να επιχειρήσω την αφαίρεση των στρωμάτων των στερεοτύπων, ώστε να φτάσουν στον πυρήνα της υπάρξεώς τους -δηλαδή, στην πραγματικότητα της ''μαγικής ηλικίας'' (την παιδική ηλικία). Πρόκειται για το μοναδικό παράδεισο επί Γης στον οποίο ζει ο άνθρωπος -εφόσον βέβαια δεν είχε οδυνηρά γεγονότα στην παιδική του ηλικία. Και δεν αναφέρομαι σε παλινδρόμιση και καθήλωση, αλλά, στην αναζήτηση και πάλι της αθωότητας, αφού πλέον ο άνθρωπος έχει "μολυνθεί" από τη γνώση που προέρχεται από τα γεγονότα της ζωής», λέει ο Δημήτρης Μανίνης.

΄΄EINAI KAI TEXNH΄΄ (Β) από τον Δ. Μανίνη

Από τον Freud προς την νέα θεολογία

(Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΄΄ΑΙΤΙΟΝ΄΄

Β. Μέρος

Η παρούσα καθώς και η προηγούμενη ανάρτηση (Α μέρος), απευθύνονται κυρίως στους εραστές της Τέχνης....

Από ευρήματα των προϊστορικών χρόνων, διαθέτουμε σοβαρές ενδείξεις, ότι το ανθρώπινο θυμικό περιεχόμενο δεν έχει μεταβληθεί. Από τότε κι όλας ο άνθρωπος διαθέτει πλήθος συναισθημάτων, αγάπης, μίσους, συμπόνιας, αντιπάθειας, φόβου .... και ως σήμερα τα ίδια συναισθήματα1 τον συνέχουν.

Η εναισθητική λειτουργία, μαζί με την αίσθηση του χώρου, του χρόνου, της αναγωγικής σκέψης, της διαισθητικής αντίληψης και της δημιουργικής σύλληψης, εδράζονται κυρίως στο δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου, ενώ οι λειτουργίες του λόγου και της οργανωμένης, αναλυτικής σκέψης, κυρίως στο αριστερό. 

Η αντίληψη που ο άνθρωπος διαθέτει για την πραγματικότητα και η συμπεριφορά του, προέρχονται από την συνέργεια της λειτουργίας2 και των δύο ημισφαιρίων. Ασφαλώς, οι διάφοροι κατά τόπο και χρόνο πολιτισμοί, ασκούν επίδραση στην αίσθηση για το ωραίο, το εύμορφο, το απεχθές, το επιθυμητό, δημιουργώντας τα αντίστοιχα στερεότυπα. 

Ωστόσο, ποτέ προηγουμένως δεν υπήρξε περίοδος κατά την οποία η επίδραση να είναι τόσο ισχυρή όσο στον καιρό μας, ώστε επί πλέον, να δημιουργεί αδήριτες τεχνητές ανάγκες.

Η νέα “Θεολογία”