ΑΣΤΙΚΑ ΤΟΠΙΑ

 

Άνθρωπος ανθρώπου Δαιμόνιον (Θεός για τον άνθρωπο, ο άνθρωπος είναι )

Είχαμε συμπληρώσει 7 χρόνια στο Ανατολικό Πήλιο κι ωστόσο, αναζητούσαμε αφορμές προκειμένου να παραμένουμε όσο γινόταν περισσότερο έξω από την κατοικία μας, αφού, δεν χορταίναμε τις ευωδιές που κατρακυλούσαν από το βουνό και τις άλλες, που έφερνε το θαλασσινό αγέρι. 

Μα ήταν και το φως, που μεταβαλόταν αδιακόπως, εναλάσσοντας την μία μαγική όψη με την επόμενη......

Αλλά, η "αισιοδοξία της μνήμης" απ τη μια, και η έλλειψη επαφής με ανθρώπους από την άλλη, έφερναν παρηγορητικές εικόνες και ποιότητες αναμνήσεων από την πολιτεία που με ανακούφιση είχαμε τότε αφήσει πίσω μας ....

Κάποτε, αυτό το ελλείπον διαπέρασε τον μηχανισμό απώθησης και κατατέθηκε με μια σειρά από έργα μικρών γενικώς διαστάσεων (80Χ60 το μεγαλύτερο). 

Κι όπως επιθυμούσα να τραγουδήσω το πανηγύρι του συνυπάρχειν, χρησιμοποίησα την πλέον κατάλληλη χρωστική -ακρυλικό- και μάλιστα σε διάφορες ρευστότητες, ανάλογα με την εκάστοτε λεπτή υφή των συναισθηματικών ποιοτήτων.