Σκληρή η ζωή τότε στην θάλασσα γαι το μεροκάματο, χωρίς ραντάρ, ραδιοβοηθήματα και GPS. Μόνον ένας μπούσουλας που όταν διάβαζε πάνω του την πορεία ο καπετάνιος, ήταν, ως ποιήμα να απάγγελνε ......(Γραίγο Τραμουντάνα μιάμιση κάρτα καρτίνι). Έζησα λοιπόν για χρόνια με τον ορίζοντα που τον σημάδευαν οι στεριές και τα καϊκια πού πάντοτε άνθρωποι μου φαίνονταν, να παλεύουν με τον καιρό.
Έζησα με τους σκληροτράχηλους ναυτικούς, που ενώ θεριά μοιάζανε, όποιος τους γνώριζε, αντιλαμβανόταν ότι παρέμεναν πάντοτε νήπια και παιδιά, και το ταξίδι, αφορμή μονάχα για να ξαναπεράσουν στην "μαγική ηλικία" των πρώτων χρόνων..... Έζησα ως σήμερα δίπλα στη θάλασσα, αλλά πλέον, παρηγοριέμαι ακόμα κι όταν γνωρίζω πως πίσω από κείνα τα βουνά, υπάρχει η θάλασσα. Και δεν λησμονώ πως αποχώρησε από αυτόν τον βίο ο γέροντας καπετάν Φανούρης στα 90 του.Καθώς ψυχοραγούσε, ζήτησε από την κόρη του να τον ανασηκώσει λιγάκι, για να αντικρίσει την θάλασσα. Άνοιξε τα μάτια του λοιπόν, την παρατήρησε με πόθο ως μέσα του μ αυτόν τον τρόπο ολόκληρη να την τραβούσε κι ύστερα τα ξανάκλεισε για πάντα......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου