Σχετικώς με το 4ο έργο (ακριλικό) Δώσε βάση, δεν σου κάνω πλάκα, και σε ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου παρείχες να εκφραστώ -δυστυχώς σχεδόν μονολεκτικώς …- πάνω σε αυτόν τον υπέροχο Μανίνι.
Γενικώς, η μεγάλη ζωγραφική παρέχει στον συναπεικαζόμενο -επονομαζόμενο, στην χύδειν ελληνική των κριτικών τέχνης με το συμπάθιο, και «παρατηρητή»- την καταλυτική αίσθηση του Όλου εν πλήρει ευφροσύνει και διανοία. Και είναι ακριβώς το απειράριθμο των απεικάσεων του Όλου που παράγει η συνδιαλλαγή του Είναι μετά της Διανοίας -ως μέρους του Είναι- αυτή που διασφαλίζει το άπειρο και ατελεύτητο της μεγάλης ζωγραφικής. Κατά συνέπεια, η μεγάλη ζωγραφική θα εξαντληθεί και θα αποθάνει όταν, είτε το Είναι είτε η Διάνοια είτε αμφότερα εξαντληθούν και αποθάνουν. Όπερ άτοπον.
Ειδικώς και σχετικώς με τον εν όψει Μανίνι: Κόσμος (ανδρόγυνο ζεύγος οικημάτων) και Φύση (σεληνιακής εκλαμπρότητας, νυκτογάλανη) και το εξελικτικώς ενδιαμεσολαβών οικόσιτο ( Έκτωρ, έχων συγχωρεθεί) ίστανται σεμνοπρεπώς έως ενδεώς εις το διηνεκές (λόγω απουσίας χρονοδεικτικών αναφορών) έμπροσθεν της βαθύτατης γενεσιουργού ουσίας του εξανθρωπιζόμενου, τουτέστιν, του διαλεκτικού δίπολου «χειρωνακτική εργασία vs. πνευματική εργασία», υποστασιοποιημένου στο έργο ως «ακορδεονοπαιξία vs. τρομπετοπνευσία» με καταφανείς τις ψυχοκινητικές αντανακλάσεις του καθολικού Μουσικού Λόγου πάνω στο ζεύγος των θείων εκφραστών και εκπροσώπων του, ως σωματικώς εκπεφρασμένες εσωτερικές ανατάσεις, αφ ενός του συνόλου των άνω άκρων του «χειρώνακτα» ακορδεονοπαίκτη και αφ εταίρου του προσωπιαίου νεύρου του «διανοήμονος» τρομπετοπνεύστη, καθώς όπως πάντα και επί ματαίω, ο χειρώναξ αγωνίζεται να απογειωθεί, ενώ ο «διαναήμον» αγωνίζεται να μην προσγειωθεί.
Είναι προφανές πως δεν θα μπορούσε να υπάρξει καταλληλότερη χρωματική περιοχή από την επιλεχθείσα η οποία να αναδεικνύει προσηκόντως το θεωρησιακό περιεχόμενο του θέματος μέσα στην δεδομένη μορφή του.
Σχετικώς με το 4ο έργο (ακριλικό)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔώσε βάση, δεν σου κάνω πλάκα, και σε ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου παρείχες να εκφραστώ -δυστυχώς σχεδόν μονολεκτικώς …- πάνω σε αυτόν τον υπέροχο Μανίνι.
Γενικώς, η μεγάλη ζωγραφική παρέχει στον συναπεικαζόμενο -επονομαζόμενο, στην χύδειν ελληνική των κριτικών τέχνης με το συμπάθιο, και «παρατηρητή»- την καταλυτική αίσθηση του Όλου εν πλήρει ευφροσύνει και διανοία. Και είναι ακριβώς το απειράριθμο των απεικάσεων του Όλου που παράγει η συνδιαλλαγή του Είναι μετά της Διανοίας -ως μέρους του Είναι- αυτή που διασφαλίζει το άπειρο και ατελεύτητο της μεγάλης ζωγραφικής. Κατά συνέπεια, η μεγάλη ζωγραφική θα εξαντληθεί και θα αποθάνει όταν, είτε το Είναι είτε η Διάνοια είτε αμφότερα εξαντληθούν και αποθάνουν. Όπερ άτοπον.
Ειδικώς και σχετικώς με τον εν όψει Μανίνι:
Κόσμος (ανδρόγυνο ζεύγος οικημάτων) και Φύση (σεληνιακής εκλαμπρότητας, νυκτογάλανη) και το εξελικτικώς ενδιαμεσολαβών οικόσιτο ( Έκτωρ, έχων συγχωρεθεί) ίστανται σεμνοπρεπώς έως ενδεώς εις το διηνεκές (λόγω απουσίας χρονοδεικτικών αναφορών) έμπροσθεν της βαθύτατης γενεσιουργού ουσίας του εξανθρωπιζόμενου, τουτέστιν, του διαλεκτικού δίπολου «χειρωνακτική εργασία vs. πνευματική εργασία», υποστασιοποιημένου στο έργο ως «ακορδεονοπαιξία vs. τρομπετοπνευσία» με καταφανείς τις ψυχοκινητικές αντανακλάσεις του καθολικού Μουσικού Λόγου πάνω στο ζεύγος των θείων εκφραστών και εκπροσώπων του, ως σωματικώς εκπεφρασμένες εσωτερικές ανατάσεις, αφ ενός του συνόλου των άνω άκρων του «χειρώνακτα» ακορδεονοπαίκτη και αφ εταίρου του προσωπιαίου νεύρου του «διανοήμονος» τρομπετοπνεύστη, καθώς όπως πάντα και επί ματαίω, ο χειρώναξ αγωνίζεται να απογειωθεί, ενώ ο «διαναήμον» αγωνίζεται να μην προσγειωθεί.
Είναι προφανές πως δεν θα μπορούσε να υπάρξει καταλληλότερη χρωματική περιοχή από την επιλεχθείσα η οποία να αναδεικνύει προσηκόντως το θεωρησιακό περιεχόμενο του θέματος μέσα στην δεδομένη μορφή του.